Geschiedenis

Het concept van de Asphalt Recycle Train (ART) is niet nieuw. Hoewel moderne HIR-processen pas in de afgelopen decennia zijn ontwikkeld, zijn de concepten en technieken die eraan ten grondslag liggen al geruime tijd in gebruik.

Moderne HIR-recycling wordt al sinds de jaren 1970 veelvuldig toegepast over de gehele wereld, zij het in verschillende vormen. Deze periode markeert een tijd waarin duurzaamheid een groeiende zorg werd, vooral na de oliecrisis van 1973. Ingenieurs en het publiek begonnen de eindige aard van hulpbronnen en energie te erkennen, wat leidde tot experimenten met verschillende methoden voor het hergebruiken van bestaand asfalt, inclusief het gebruik van verhitters en remixers om het asfalt ter plaatse te recyclen. Dit resulteerde in innovatieve methoden zoals repave en remix.

Verdere verfijningen en commercialisering van HIR-processen vonden plaats in de jaren 1980 en 1990, waarbij de economische en ecologische voordelen van asfaltrecycling steeds meer werden erkend. Technologische vooruitgang verbeterde de efficiëntie en effectiviteit van HIR, waardoor het een aantrekkelijke optie werd voor wegbeheerders en aannemers.

Tegen het einde van de 20e eeuw werd HIR steeds meer erkend als een waardevolle tool voor het onderhoud van wegen, met talrijke toepassingen over de hele wereld. Landen zoals de Verenigde Staten, Canada, Nederland, en Australië waren pioniers in de implementatie van HIR op grote schaal, met succesvolle projecten die de duurzaamheid en kosteneffectiviteit van de technologie aantoonden.

In Nederland werd in de jaren 1990 een uitgebreide poging gedaan de Remix- en Repave-methode in te voeren. Na verscheidende onderzoeken werd de methode als veelbelovend gezien. Desondanks verdween deze methode uit Nederland door technische uitdagingen en externe factoren zoals dalende olieprijzen en een gebrek aan politieke wil voor duurzame initiatieven. Daarbijkomen werd In 2005 de PSV-waarde eis voor ZOAB verhoogt waardoor de Remix en Repave methode geen levensvatbaarheid meer had in Nederland. Vervolgens werd al het materiaal verkocht aan buitenlandse entiteiten. 

Maar de tijden veranderen. In 2016 tekende de Europese Unie namens zijn leden de klimaatovereenkomst van Parijs. In reactie op deze overeenkomst voerde Nederland de klimaatwet in en werd een overeenkomst getekend over het gebruik van grondstoffen. Rijkswaterstaat nam het heft in handen en stelde zichzelf de volgende doelen tegen 2030:

1. 50% reductie in het gebruik van primaire grondstoffen
2. 100% klimaat neutraal werken.

Deze ambitieuze doelstellingen kunnen alleen worden behaald middels innovatie. Daarom schreef Rijkswaterstaat in 2018 een prijsvraag uit met als onderwerp CO2 reductie in de productie en aanleg van ZOAB-asfalt. Deze prijsvraag is gewonnen met het voorstel van Hot In-Place recycling. Sindsdien zijn aanzienlijke middelen geïnvesteerd in het verfijnen van de ART door middel van aanpassingen (o.a. verjongingsmiddel en oud asfalt schoonmaken), testen en onderzoek. Op 10 oktober 2021 heeft hebben we met Dura Vermeer getest met de ART op de  a73 tussen boxmeer en Venray. De resultaten lieten blijken dat de gewenste kwaliteit asfalt kan worden behaald.  

In 2023 zette UMS een grote stap voorwaarts door een ART-e-remixer aan te schaffen met plannen deze snel te elektrificeren. Het doel is de ART volledig te valideren voor een implementatie in Nederland en mogelijk daarbuiten. Op 29 januari 2024 is de ART-e Remix en Repave aangekomen in Nederland. Op 6 maart is de machine gedemonstreerd in Moerkerke. Volg de website voor de voortzetting van deze geschiedenis.